Als we terugkijken op het ontstaan van onze vriendschap zien we dat God vijf jongemannen die Jezus volgen samen heeft gebracht en gemaakt heeft tot een krachtige familie die elkaar nodig heeft.

Dan zien we hoe jongens verspreid over Walcheren, vanuit een klein boerendorpje, een vissersdorpje en de stad, elkaar vinden. 

Waar het begon met elkaar even zien op de zondag of een enkele keer door de week. Eindigde het op de vloer van een woonkamer, verspreid in slaapzakjes, samen lachend wakker worden, tijdens de periode van de ‘avondklok’. 

Dan zien we hoe het contact ging van ‘het gaat goed’ naar ‘ik wil graag wat aan je belijden’. 

Dat je moet vragen wanneer je je eigen kleren weer eens terugkrijgt, omdat de ander deze een keer nodig had. 

Of hoe een zaterdagavond eindigt om 2 uur s’nachts in een kanaal, omdat een Iraanse man diezelfde avond zijn zonden belijd, geloof legt in Jezus, en gehoor geeft aan de oproep om zich te laten dopen. Dat we samen wakker worden, met diezelfde man in ons midden die moet erkennen dat hij in 10 jaar niet zo goed heeft geslapen, omdat hij werd gekweld door angstige nachtmerries.

Maar ook hoe aan een enkele keer samen de straat op, strandwandelingen, avondmaaltijden, spontane gebedsavonden & samen sporten werd toegevoegd. 

Dat mensen die een avondwandeling doen moeten zien hoe jong ‘volwassen’ mannen elkaar eruit proberen te sprinten op het strand, gevolgd door een aantal acrobatische taferelen, of een korte worstelpartij. 

Dat we tot het besef komen, dat we eigenlijk niet zonder deze vriendschap kunnen, en het niet een luxe is maar noodzaak. En een enorm voorrecht. Dat we tot het besef komen dat we dit iedereen gunnen, en delen over hoe waardevol echte vriendschap is.

Piep… piep… Simon! Simon… piiiieeeep… je hebt beet! Het is midden in de nacht, we liggen op onze stretchers in een vistentje aan de waterkant als mijn beetverklikker afgaat. Je hebt beet Simon! Snel schiet ik mijn laarzen aan en storm ik de tent uit op weg naar mijn hengel, gevolgd door mijn zeer
goede vriend Peter. Ondanks dat ik niet op mijn hardloopschoenen ren, bereik ik een snelheid waar Usain Bolt jaloers op zou zijn. Maar dan… BAM! ‘AU!’ Waar ik op mijn laarzen van 0 naar 25 km per uur ging in een paar luttele seconden, sta ik nu in een klap stil. Op volle snelheid loop ik snoeihard
tegen een boom aan. Achter mij hoor ik Peter huilen van het lachen. ‘Wat doe jij nou?’ schatert hij uit. ‘Tja… er steekt zo ineens een boom over! Die stond er gisteren toch nog niet?’ is mijn met pijn verbeten nuchtere antwoord. In een wat rustiger tempo wandelen we verder richting de piepende hengel, ik toch nog iets beduusd met een pijnlijke schouder en Peter met zijn tranen nog op de wangen. Bij onze hengels aangekomen blijkt er een grote karper aan te zitten die ons vistripje tot een succes heeft gemaakt.

Als we de volgende morgen ontwaken zien we de zon opkomen boven het water, voorzichtige zonnestralen breken door de ochtendmist heen. ‘Wow’ zegt Peter, ‘wat ben ik dankbaar dat we dit als vrienden mogen beleven en zo opnieuw mogen genieten van onze vriendschap en Zijn schepping’. ‘Amen’ zeg ik, ‘wel jammer dat die boom vannacht in de weg liep’. Beide schieten we
opnieuw in de lach en slaan we elkaar op de schouder. ‘Inpakken en naar vrouwlief en kids!’ En zo werd er weer een prachtig avontuur en een blijvende herinnering aan onze vriendschap toegevoegd.

De waterkant is in onze vriendschap vaak de plek waar we elkaar ontmoeten. Al vanaf onze jeugdige jaren beleven we de mooiste avonturen als we samen op pad zijn. In de natuur hebben we vaak eindeloze gesprekken over de onderwerpen die ons bezig houden. Onze gezinnen, het werk, geloof, vriendschap, hobby’s enz. Regelmatig komen herinneringen, zoals bijvoorbeeld hierboven, ter sprake. En als kleine kinderen lachen we er elke keer weer luidkeels om. Wekelijks, bijna dagelijks hebben we contact. Een belletje een appje. We leven met elkaar mee, bidden voor elkaar. Peter is de goede vriend die me hielp bij het schrijven van mijn eerste boek ‘Vastberaden’. Elk hoofdstuk heeft hij meegelezen en eerlijk zijn mening met mij gedeeld. Het is die eerlijkheid over en weer, die onze vriendschap zo puur en waardevol maakt. 

Onze jarenlange vriendschap is intens kostbaar. We zijn er altijd voor elkaar, we zijn vrienden op de hoogte- en dieptepunten van het leven. Van bulderend van het lachen langs de waterkant tot op onze knieën biddend voor elkaar op het strand van Ameland. Van een gezamenlijke barbecue met onze gezinnen tot lange telefoongesprekken over moeilijke keuzes die we moeten maken. Vrienden door dik en dun, delen in verdriet en vreugde, broeders verbonden in de naam van onze Redder Jezus. Een vriendschap om te vieren! En dat doen we dan ook regelmatig… aan de waterkant! Een waardevolle vriendschap moet namelijk gevierd worden. Er bewust bij stil staan hoe kostbaar het is om samen op te trekken in het leven, om te delen en te ontvangen. Vier jij jouw vriendschappen? Hoe doe je dat? Of… hou zou je dat kunnen gaan doen? Een waardevolle vriendschap is het waard om gevierd te worden!

Simon Visser is 41 jaar, getrouwd met Janita en vader van Nina (12) en Jelle (10). Ze wonen in Kampen en in het dagelijkse leven is Simon spreker en inspirator bij Open Doors

Vier mannen komen eens in de zoveel tijd bij elkaar. Ze zien elkaar niet vaak, maar als elkaar zien is het een onvergetelijke avond. Ze delen ervaringen, wijsheid en vooral hun diepe inspiratie. Ze kiezen altijd een omgeving die bij de kwaliteit van deze ontmoeting past.

Wanneer ze samen zijn lijkt tijd niet te bestaan, ze zijn in volledige aandacht met elkaar. Ze luisteren zonder oordeel naar elkaar en ieders persoonlijke verhaal. Alles mag er zijn.

Dit is voor mij vriendschap, dierbare vriendschap die het beste in elkaar naar boven brengt. En waarin mensen op positieve wijze elkaar weet te stimuleren en te inspireren.

Aan het eind van de avond nemen de mannen afscheid van elkaar met een grote glimlach op het gezicht en een zeer warm hart. In het volledige vertrouwen dat de volgende ontmoeting weer zo zal zijn.

Dit verhaal is mede tot stand gekomen door Frank, Pieter en Pieter. Ze zijn me allen zeer dierbaar en ik ben bovenal dankbaar voor de ontmoeting die we eens in de zoveel tijd delen.

Erik Smithuis. Ondernemer & oprichter van ICM Opleidingen & Trainingen. Getrouwd en vader van 2 sportieve zonen. Wordt geraakt door mensen, inspiratie, van betekenis zijn voor anderen en leven vanuit het hart. 

Je hebt vrienden én je hebt vrienden. Je hebt vrienden waarmee je gezellig een avondje kunt stappen, een voetbalwedstrijd kunt kijken, een potje Fifa kan spelen en flauwe mannengrappen kunt maken. En je hebt vrienden waarmee je al het voorgaande kunt delen én ook echt mee kunt verbinden. Vrienden die jou waarderen om wie je bent, je supporten in al je dromen en gekkigheden en je nooit zullen veroordelen om wie je bent. Die laatste zijn voor mij de vrienden die blijven, no matter what!

Wellicht herken je het. De vrienden van je middelbare school, werk of sportvereniging waarmee je veel hebt kunnen lachen en mooie herinneringen hebt kunnen maken. Herinneringen voor het leven! En ondanks de hechte band die je had, zijn het nu niet meer dan bekenden. Wat maakt een vriendschap dan wel blijvend? Voor mij is dat authenticiteit. Voor mij is een vriendschap meer dan “Het komt wel goed!”. Vriendschap zit hem in wederzijds respect en veiligheid. Veiligheid om persoonlijke issues te delen zonder veroordeling en onvoorwaardelijke support in al je dromen. Maar vriendschap is ook eerlijk zijn tegen elkaar, durven zeggen waar het op staat. Sturing geven als dat nodig is of als daar om wordt gevraagd. Vriendschap is voor mij echtheid, authentiek durven en mogen zijn.

Alleen echt authentiek zijn is eng, althans voor mij. Want authentiek zijn is in mijn ogen het leven van je passie, anders durven zijn als je dat zo voelt en andere paden bewandelen als dat nodig is. Als ik naar mijn authentieke zelf luister kan ik mij anders voelen dan ‘de rest’. Ik voel en ervaar dingen anders zoals mijn vrienden dat doen. En ik hoor de stemmetjes in mijn hoofd die zeggen “Dat kun jij niet” of “Waarom zou je dat doen, het is toch al goed genoeg”. Die stemmetjes maken mij onzeker. En onderdrukken mijn authentieke zelf. Op die momenten ben ik trots op de vriendschappen die overvloeien in authenticiteit. Want dat zijn de mensen die mij supporten, waar ik ook eerlijk tegen durf en mag zijn en waar kwetsbaarheid eerder wordt toegejuicht dan vermeden. Dat is voor mij vriendschap.

Als ik authentiek durf te zijn sta ik in mijn kracht en voel ik mij vervreemd tegelijk. Behalve bij authentieke vriendschappen, want daar voel ik mij gedragen.

Rauric Schelvis, 31 jaar, getrouwd met Caroline en vader van Hygge Joe. Verder een sterke liefde voor natuur en outdooractiviteiten, zoals: hiken, wildkamperen, koudwaterzwemmen, wandelen en hardlopen. En dat alles het liefst samen met vrienden of familie!

Een aantal weken geleden maakte ik een wandeling met een goede vriend. Hij was net met pensioen gegaan en keek terug op een mooie loopbaan als hoofd van een grote maatschappelijke organisatie. Een aantal droomprojecten waren gerealiseerd, de organisatie was krachtiger geworden en hij had er vooral veel plezier in gehad. Gefascineerd door deze successen vroeg ik hem hoe hij dit allemaal heeft kunnen bereiken. Nadat hij even nadacht, deelde hij zijn geheim: “vriendschap, dat is alles”. 

Ik stond versteld. Ik verwachte een slimme strategie, een vorm van bedrijfsvoering of politieke handigheid. Maar vriendschap? Totdat hij vertelde hoe het voor hem werkte. Want het betekende niet dat hij met iedereen dezelfde diepe vriendschap had. En ook niet dat hij aan vriendjespolitiek deed om dingen voor elkaar te krijgen. Nee, het betekende dat hij royaal was in het aanbieden van zijn vriendschap. Door tijd te nemen voor de mensen die hij op zijn levensweg tegenkwam, door zoveel mogelijk samen op te trekken, en door op zoek te gaan naar vrienden om samen mooie dingen te realiseren. Niet alleen was het op die manier veel leuker geworden, hij was vooral veel verder gekomen dan hij ooit had gedacht. 

Ik besloot de proef op de som te nemen. Want mijn taakgerichtheid voelde misschien wel enorm efficiënt, maar hoeveel krijg ik nu echt zelf voor elkaar? Bovendien trek ik in mijn werk als predikant in Amsterdam al voortdurend met mensen op, dus waarom niet iets meer vriendschap? Dus tijd nemen voor een koffie, samen sporten, een biertje na een vergadering, of gewoon samen eten. Heel eerlijk, het was even wennen. Maar tegelijk zo leuk. Ik begon er plezier in te krijgen. In mijn werk, in mensen en in vriendschap. Ik ontdekte een nieuwe wereld. 

En wat misschien nog het meest verbaasde, samen dingen doen maakt het werk makkelijker, sneller en leuker. Hoeveel taken efficiëntie ook voor elkaar kan krijgen, vriendschap brengt je zoveel verder en meer. Natuurlijk moet er soms ook gewoon gewerkt worden, en hoef je met sommige vrienden helemaal niets voor elkaar te krijgen, behalve lol maken. Maar hoe mooi is het, als je steeds meer vrienden hebt om samen mee op te trekken. Als je leven getekend wordt door vriendschap en jij een goede vriend kunt zijn! Ik wil nooit meer terug! 

René Visser is missionair predikant in Amsterdam-Watergraafsmeer en is mede-initiatiefnemer van we•Worship Amsterdam. Een beweging van aanbidding in de Protestantse Kerk Amsterdam. 

Toen ik 28 jaar was ging mijn relatie met mijn toenmalige vriendin na zes jaar uit. Ik kwam tot de conclusie dat ik niet of nauwelijks nieuwe vrienden had gemaakt gedurende de relatie. Ik had vrienden van de basisschool, middelbare school en een paar goede contacten uit mijn studententijd. Het grootste deel van deze vrienden woonden niet in Den Haag, de stad waar ik op dat moment woonde. Ik voelde me soms alleen en zocht afleiding in daten. Ik ontmoette mooie, leuke en bijzondere vrouwen. Tegelijk miste ik echte kameraadschap. Ik had onvoldoende vrienden en zag de vrienden die ik wel had onvoldoende. Waar ik behoefte aan had waren mannen die mij aanmoedigde en af en toe goed de waarheid konden vertellen.

Besluit om te investeren in vriendschap

Ik besloot om te investeren in vriendschappen en daarin risico’s te nemen. Via een kring in de kerk waar ik naar toe ging ontmoette ik diverse mannen. Langzaam ontstonden er nieuwe vriendschappen. Wat ik te leren had was om mij zelf kwetsbaar op te stellen in deze vriendschappen. Ik bood andere mannen steun maar vroeg vaak onvoldoende hulp. Ik vond diep in mijn hart dat ik zelf de oplossingen moest vinden voor de uitdagingen die ik had.

Kwetsbaar opstellen

Begin 30 sloot ik mij aan bij een project rond straatpastoraat. Het was mooi en intensief werk waarin ik veel over mezelf heb geleerd. Ik leerde om beter in contact te staan met de emoties van anderen en die van mezelf. Via dit vrijwilligerswerk ontmoette ik Johannes. Johannes en ik hadden een enorme klik. Johannes is een meester in het stellen van goede vragen. Hij bemoedigt en confronteert mij. Johannes stond op het punt om vanuit Den Haag te gaan verhuizen naar een dorp in Drenthe om mantelzorg te kunnen verlenen aan zijn schoonmoeder. Ik wilde Johannes niet kwijt. Na een avond op straat in gesprek te zijn geweest met diverse mensen besloten we ergens wat te gaan drinken. Uiteindelijk belanden we rond een uurtje of twee in een falafeltentje. Ik vertelde hem dat ik hem niet kwijt wilde. Ik vroeg hem of hij mijn vriend wilde worden. Het voelde kwetsbaar, afhankelijk en een beetje vreemd. Het verlossende antwoord: “ja dat wil ik ook” voelde bevrijdend. In de vriendschap met Johannes leerde ik steeds beter om hulp te vragen, zorgen te delen en te vragen om steun.

Steun voor werk en relatie

In de periode dat ik Johannes leerde kennen heb ik ook mijn vrouw ontmoet. Johannes was een van de eerste die ik vertelde over onze relatie. Hij was een grote steun om het risico te nemen om een echte relatie aan te gaan. Na een korte verkering periode besloten mijn vrouw en ik te trouwen. Het eerste jaar van ons huwelijk was geen groot succes. Mijn vrouw raakte overspannen, een project wat we samen waren gestart liep anders dan gehoopt en ik had te maken met oude verlatingsangst. Hoewel mijn vrouw en ik goede gesprekken hadden, merkte ik dat niet met al mijn zorgen bij haar terecht kon. Waar ik mijn vrouw tot de dag van vandaag dankbaar voor ben is dat ze af en toe tegen mij zei: “bel een goede vriend van je op om het hier over te hebben”. Die aanmoediging van mijn vrouw heeft mij geholpen om beter te herkennen wanneer ik met mijn vrouw moet verder praten en wanneer ik een vriend moet bellen. In de jaren die daarop volgde leerde ik steeds meer inzien dat vriendschappen steunpilaren zijn voor andere relaties. Zonder vriendschappen komt er teveel druk op je intieme relatie te staan of werkrelaties. Je hebt vrienden nodig om je te spiegelen, te confronteren en soms zaken te relativeren.

Op elke leeftijd kun je vrienden maken

Veel mensen, in het bijzonder mannen, stoppen op een bepaalde leeftijd met vrienden maken. Vrienden maken vraagt om kwetsbaarheid en de acceptatie dat je afgewezen kunt worden. Hoe ouder we worden hoe spannender we dat wellicht vinden. In de afgelopen jaren heb ik een aantal nieuwe vriendschappen gesloten en sta nog steeds open voor nieuwe vriendschappen. Mijn vader van bijna 70 is in het maken van nieuwe vriendschappen een voorbeeld. Hij is onlangs aangesloten bij een gespreksgroep, heeft een nieuwe vriend gevonden waarmee hij samen boeken leest en klust samen met een vriend die jaren geleden een grote boerderij heeft gekocht met vee. Nieuwe vrienden kunnen iets nieuws brengen in je leven. Ik leer door mijn vrienden mijzelf beter kennen, andere relaties verdiepen en krijg een steeds beter beeld wie onze grote Schepper is. 

Steven van den Heuvel, 38 jaar, getrouwd met Fleur en trotse vader van Samuel (1,5 jaar). Werkzaam als leiderschapscoach en expert op het gebied van organisatieverandering.

2 Maanden geleden werd ik gevraagd door een vriend om een stukje over vriendschap te schrijven, tja daar zit je dan… Vriendschap het is zo’n simpel iets, maar leg het maar eens in woorden uit. Soms is het schaterlachen en de zorgen vergeten, soms is het een goed gesprek, een biertje drinken, potje voetballen of even flink discussiëren. Hoe het er ook uit ziet, vriendschap hebben we nodig.

Maar goed, 2 maanden nagedacht en nog steeds geen idee welk van de bovenstaande voorbeelden ik zou gebruiken om vriendschap in woorden uit te drukken. Inmiddels heb ik het koude Nederland voor het nog koudere Engeland verwisselt. Hier zit ik op een bijbelschool om te genieten van mijn vriendschap met Jezus. Daar heb je dat woord vriendschap weer…

Op woensdag 22 september kwam ik nadat ik door het drukke verkeer van Engeland geworsteld was aan op de campus. Met meer dan 100 slaapkamers, ik kreeg een sleutel en mijn kamernummer te horen en ging op pad. Ik zou 1 kamergenoot hebben ,Daniel van Britse afkomst. Eerste indruk, oorbelletje, vegetarisch en een trui die 5 maten te groot is. Lekker dan… zal wel geen vriendschap worden denk ik bij mezelf. 20 minuten later hebben we ons levensverhaal met elkaar gedeeld, voor elkaar gebeden en tranen gelachen. 2 weken later en dit verhaal over vriendschap wordt getypt terwijl Daniel boven mij in het stapelbed zit. We zwijgen, soms is dat beter. Zeker na gisteravond.

We waren met een groep aan het zingen in de kerk, ik zie Daniel met zijn telefoon aan zijn oor uit het gebouw weglopen. Het zit mij niet lekker en ik ga hem achterna, als ik buiten kom loopt hij huilend op mij af, omhelst mij, en huilt uit op mijn schouder. Na 20 seconden zwijgen zegt hij: “my grandad, he died, can you come for a drive with me” we lopen direct naar zijn auto, stappen in sluiten onze ogen. En hij dankt God voor het mooie leven wat zijn opa heeft gehad, en bid voor kracht voor zijn familie. De tranen zijn veranderd in een glimlach, we rijden naar de dichtstbijzijnde supermarkt en kopen de favoriete witte wijn van zijn opa “tradition” zegt hij met een glimlach. We parkeren de auto in een parkje, we zwijgen en kijken naar de regendruppels die langzaam naar beneden rollen over de vooruit, terwijl we om de beurt een slok van de iets te warme witte wijn nemen. We hebben een gesprek over het leven van zijn opa en proosten op “Poppay” zoals hij zijn opa noemde toen hij als kleine jongen op schoot zat. De radio gaat aan, en terwijl we samen uit volle borst meezingen met de muziek van ABBA schiet mij de vriendschap vraag te binnen, ik zet het geluid zachter en vraag: “Dan is it okay if I write about our Friendship?”

Rick Struik heeft samen met zijn vriendin Manuela een Instagram account waar ze mensen op de hoogte houden van hun passie en journey. https://www.instagram.com/milesandmissions/