Professionals investeren vaak zo veel in hun werk dat hun vriendenkring misschien wel groter wordt, maar de contacten steeds minder intensief. Nu is het tijd om keuzes te maken en enkele vriendschappen te verdiepen. Maar hoe bouw je motiverende en blijvende vriendschappen op?

Ik spreek veel professionals die van zichzelf vinden dat ze weinig vrienden hebben. Als ik vraag wat daar de oorzaak van is, hebben ze in de regel één van de volgende excuses:

• Gewoon geen tijd, of geen prioriteit
• Hoe moet ik beginnen, en met wie?
• Misschien ben ik wel bang om (weer) teleurgesteld te worden

In het woord ontmoeten ligt een prachtige waarheid en uitnodiging tegelijk. Als ik iemand echt ontmoet, dan ervaart de ander dat hij niets hoeft. Hier wordt het ‘moeten’ ontmanteld. Ik hoef niemand anders te zijn, ik mag mezelf zijn. Degene die dit voor mij mogelijk maakt, biedt mij een ruimte waarin ik ten volle kan leven. Als je vriendschappen wilt opbouwen, is het waardevol de kunst van het ontmoeten te leren. Dat kan op veel verschillende niveaus:

Kennissen

Dit zijn mensen uit verschillende netwerken (zakelijk, verenigingen, kerk, familie, woonomgeving) Zij kennen jou en jij kent hen, en je ontmoet hen met enige regelmaat. Deze groep bestaat uit ongeveer 50 tot 150 personen.

Vrienden

Mensen met wie je een vriendschap hebt opgebouwd gedurende de verschillende fases van je leven. Sommigen van deze vrienden zin in de loop van de tijd weer teruggezakt tot het niveau van kennissen. Je vrienden zie je regelmatig, zij kennen jou en jij kent hen. Normaliter gaat het om 3 tot 25 personen.

Goede vrienden

Dit zijn vrienden die je volledig vertrouwt en die jou zeer goed kennen (en jij hen). Hier moet de kunst van het ontmoeten ten volle functioneren. De meeste mensen hebben één tot zeven van zulke intieme vrienden. Sommigen hebben geen goede vrienden.

Laten we eens inzoomen op de categorie ‘vrienden’. Om een idee van de mogelijke variaties te krijgen, geef ik je mijn vijf favoriete ‘inspirerende vrienden’:

1. De ontspannen vriend

De vriend met wie je graag over grote en kleine dingen van het leven praat. Hier ervaar je een onvoorwaardelijk ‘ja’ ten opzichte van jou als persoon. Als je hem of haar ontmoet, ‘moet’ je even niets meer. Deze vrienden win je door zelf een ontspannen vriend te zijn, iemand te zijn bij wie anderen zich op hun gemak voelen.

2. De motiverende vriend

Deze vrienden genieten ervan ons te wijzen op onze talenten en tegelijkertijd dagen ze ons uit daar ook mee aan de slag te gaan.

Hun hobby is ons erop te betrappen dat we iets unieks of goeds presteren. Dat is een volkomen normale instelling van ouders ten opzichte van hun kinderen, maar dit soort vrienden hebben we ook buiten onze familiekring hard nodig.

3. De feedback-vriend

Zij investeren graag in onze groei door duidelijke en eerlijke feedback te geven. Daarbij gaat het hun niet om het beter weten, maar juist om ons te stimuleren zelf beter te worden. Dit zijn de vrienden die ons graag en zonder enige angst de waarheid zeggen, en die we hard nodig hebben om gezond te blijven en daarmee ook veerkrachtig te zijn.

4. De partner-vriend

Deze vrienden zijn tegelijk ook partners die onze passie delen. Samen een kar trekken, samen dingen bouwen die blijvend zijn, samen door dik en dun gaan. Zij enthousiasmeren ons door hun passie en geven een grote bijdrage aan wie we zijn en wat we doen. Voor mij zijn dit bijvoorbeeld enkelen van mijn collega’s, met wie ik al jaren samen ons bedrijf xpand opbouw. Maar uiteraard ook Sylvia met wie ik al veertig jaar samen ben, met wie ik steeds weer opnieuw uitdagingen oppak waarvoor we een gedeelde passie hebben.

5. De mentor-vriend

Mentor-vrienden enthousiasmeren ons en vuren onze passie aan. Ze investeren graag in onze groei als mens en professional en zijn daarmee een soort van sponsoren, die ons ondersteunen in goede en in slechte tijden.

Hoe krijg je zulke mentor-vrienden? Mijn indruk is dat je hen niet zomaar ‘krijgt’ omdat je van mening bent er recht op te hebben. Mentoren vind je door hen te zoeken, duidelijk te maken wat je graag van hen wilt leren en te overleggen wat jij voor hen kunt betekenen. Alleen als het een wederzijds dienende relatie is, slaagt een mentor-relatie.

Enkele tips om mee te beginnen:

1. Erken dat je vrienden nodig hebt, dat dit geen luxe is, maar een belangrijk aspect van het leven.
2.  Neem het besluit om een deel van je tijd en leven te investeren in vriendschappen.
3. Maak een lijst van alle kennissen in je netwerk die je beter zou willen leren kennen. Creëer met hen bewust enkele ontmoetingsmogelijkheden.
4.  Maak een lijst van alle vrienden die je nu hebt en vraag je af: wie kan ik hiermee dienen?
5.  Ontvang vriendschap als die zich ontwikkelt. Leer signalen herkennen als mensen oprecht interesse tonen.
6. Reserveer tijd voor vrienden. Ontwikkel rituelen, zoals twee tot vier keer per jaar samen optrekken.
7. Bouw je vriendschap uit met enkele goede vrienden door bijvoorbeeld regelmatig samen leuke dingen te doen. Wekelijks of minimaal één keer per maand.
8.  Word zelf een ontspannen vriend, want vriendschap heeft ruimte nodig waarin je elkaar ontmoet.

‘Een vriend is iemand die luistert naar de melodie van je hart – en jou deze weer voorzingt als je haar ooit vergeten bent.’ Dat een vriend luistert naar de melodie van mijn hart, is voor mij een prachtig symbool. Een vriend hoort heel precies wat mij ten diepste beweegt. Hij luistert naar mijn hart om te ontdekken wat de grondmelodie van mijn leven is, om te zien wanneer en hoe mijn leven gaat swingen en klinken. Door de eisen die het leven van alledag aan mij stelt, kan ik van mezelf vervreemd raken, en deze melodie vergeten. Dan is het een vriend die mij deze melodie voorzingt. Hij brengt mij weer in contact met mijn eigenlijke kern, met mijn warme wezen. Hij laat mij weer zien wie ik ben. Een vriend herinnert mij aan datgene wat ik ten diepste ben. Zijn taak is dus niet alleen mij begrijpen en bijstaan – nee, het is meer: hij neemt de melodie van mijn hart in zich op om ze opnieuw te laten klinken als ze in mij is verstomd.

Het blijkt dat het antwoord op deze vraag een van de beste voorspellers is van de emotionele betrokkenheid van mensen bij hun baan. 

De vraag komt uit een enquête die het Amerikaanse onderzoeksbureau Gallup jaarlijks afneemt bij vele honderden bedrijven over de hele wereld. Toen de vragenlijst in ontwikkeling was, vielen sommige mensen over het woord ‘beste’. Vrienden genoeg op het werk, maar om nou iemand aan te wijzen als beste vriend. Tja. De onderzoekers besloten om de term ‘beste vriend’ dan maar te vervangen door ‘goede vriend’ of gewoon ‘vriend’. De vragenlijst bleek hier echter een stuk minder waardevol. De teams waarvan mensen hadden ingevuld dat ze een beste vriend op het werk hadden, bleken namelijk veel meer lol in het werk te hebben en veel beter te presenteren dan de teams waarin mensen een goede vriend hadden of gewoon een vriend. Dat komt onder meer doordat beste vrienden elkaar meer complimenten geven, daardoor meer zelfvertrouwen ontwikkelen, meer risico’s durven te nemen en niet bezig zijn met allerlei politieke spelletjes. Mooi eigenlijk wel. Dit pleit ervoor om een bedrijf allereerst te zien als een gemeenschap. En je collega’s als mensen. 

Vrienden werken beter samen dan vreemden. Een paar jaar geleden zag ik een prachtig voorbeeld, gewoon live op een zaterdag bij ons in de straat. ‘s Morgens om acht uur arriveerden bij onze overburen twee busjes en bouwde een groep – over duidelijk – goede vrienden enkele steigers op rond het huis (de helft van een dubbele woning uit de jaren dertig). Om tien uur was het oude dak eraf. En om acht uur ‘s avonds had de woning een compleet nieuw pannendak en een nieuw dakkapel. 

Het liefst was ik met een tuinstoel voor het huis gaan zitten om dit schaamteloos te observeren. In plaats daarvan heb ik de hond iets vaker uitgelaten. Ik was met stomheid geslagen. Verderop in de straat werd ook aan een nieuw dak gewerkt, maar daar waren ze al een week bezig. Daar ging het totaal anders. Ik zag mensen rondsjokken, koffiedrinken, kletsen lunchen en vroeg vertrekken. Waarschijnlijk om ergens anders vol motivatie en werkplezier een goede of misschien wel een beste vriend uit de brand te helpen met een klusje.

Ben Tiggelaar 

Als twintiger ontmoette Natasha Lunn, columnist en redacteur bij Red Magazine, een nieuwe liefde. Geen minnaar dit keer, maar een vriendin. De jaren die volgden voelden als een verliefdheid, schrijft ze in Gesprekken over de liefde, een boek waarin ze op een persoonlijke manier met schrijvers en experts – onder wie filosoof Alain de Botton en psychotherapeut Esther Perel – onderzoekt wat liefde en vriendschap inhoudt. Ze beschrijft hoe deze nieuwe vriendin haar, in tegenstelling tot de mannen met wie ze uitging, ‘in volle kleurenpracht’ zag. ‘Als je een tijd doorbrengt met een vriend die je dat gevoel bezorgt, geeft je dat rust’, schrijft Lunn. ‘Hun vragen brengen je dichter bij jezelf, hun liefde vermindert je onzekerheden.’ Het is, aldus Lunn, wat Aristoteles ‘vriendschapsliefde’ noemde – bij de oude Grieken bekend als filia. Deze vorm van liefde brengt je dichter bij zelfkennis en verdiept het gevoel van eigenwaarde. ‘Omdat het zo moeilijk is om onszelf te kennen, geloofde Aristoteles dat een vriend liefhebben een integraal onderdeel is van het verwerven van die emotionele kennis.’

Dat is ook wat schrijfster Candice Carty-Williams, die Lunn sprak, bevestigt. Carty-Williams (haar debuutroman Queenie verscheen in 2019) vertelt dat ze makkelijker liefde in vriendschappen vindt dan in de romantische liefde. Op de vraag wat ze eerder had willen weten antwoordt ze: „Dat vrienden van je houden om wie je bent, niet alleen omdat je ze iets geeft.”

In een notendop is dat ook waar Aristoteles het over heeft wanneer hij spreekt over ‘wederkerige welwillendheid’. Hoe de Griekse filosoof dat bedoelt, legt Paul van Tongeren uit in zijn inspirerende boekje Doodgewone vrienden. Nadenken over vriendschap. Hierin geeft Van Tongeren, emeritus hoogleraar wijsgerige ethiek en sinds dit jaar Denker des Vaderlands, weer hoe denkers als Plato, Aristoteles, Cicero, Kant en Nietzsche hebben gedacht over vriendschap. Zo beschouwt Aristoteles vriendschap inderdaad als een soort van liefde: ‘Ze bestaat erin het goede te willen voor degene van wie je houdt: ze is welwillendheid.’ Tegelijkertijd is het niet mogelijk bevriend te zijn met iemand zonder dat die ander eenzelfde soort vriendschap voelt. ‘Het tweede kenmerk van de vriendschapsliefde bestaat daarom in wederkerigheid.’ Dit vormt de kern van de definitie van Aristoteles, maar Van Tongeren geeft ook aan hoe Aristoteles diverse vormen van vriendschap onderscheidt op basis van nut, plezier en morele kwaliteit en hoe vriendschap een ervaring van zelfbevestiging kan zijn.

Ontroerende waarheid
Daarmee is Doodgewone vrienden een heel ander soort boek dan dat van Lunn. Waar zij zich vooral via concrete gesprekken richt op persoonlijke ervaringen en inzichten met betrekking tot vriendschap en liefde, duikt Van Tongeren tevens diep in de filosofie. Terwijl hij soms verzuipt in de vele vragen die hij stelt, richt hij niet alleen zijn blik op het fenomeen vriendschap maar gaat hij ook in op wat filosofie volgens hem behelst. ‘Filosoferen is stilstaan bij vragen’, aldus Van Tongeren. Dat heeft een problematische kant want: hoe zoek je naar een antwoord in het besef dat geen antwoord de vraag weg kan nemen?

Het lijkt gegoochel met woorden, maar aangezien het in de geschiedenis van de filosofie al eeuwenlang om dezelfde vragen draait, gaat dat volgens Van Tongeren ook op voor het vraagstuk vriendschap. Hij pretendeert dan ook geen definitief antwoord te kunnen geven. Integendeel. Zijn boek kan gelezen worden als een oefening in denken: aan de hand van de ideeën van verschillende filosofen laat hij zien hoe complex het is om aan te geven wat vriendschap daadwerkelijk behelst.

Ingewikkeld en daarmee niet altijd even toegankelijk is zijn betoog zeker, toch schuilt er een prachtige, zelfs ontroerende waarheid in deze filosofische zoektocht. Van Tongeren wijst namelijk ook op een gevaar. Hoe kunnen we er zeker van zijn dat die welwillende liefde inderdaad op de ander is gericht en niet op onszelf? En is het niet zo dat we vriendschappen meten aan een onwerkelijk ideaal?

Die twijfel uit hij onder meer na het lezen van de Confessiones van Augustinus, die pas na de dood van een goede vriend inzag wat ‘ware vriendschap’ was. Augustinus beseft wat ‘echte vriendschap’ inhoudt maar concludeert dat er geen ‘ware vriendschap’ bestaat ‘zonder de Heilige Geest’. Maar wat heeft God in hemelsnaam met vriendschap te maken? En waarom moet vriendschap aan een ideaal voldoen? Van Tongeren uit zijn twijfels, toch blijft hij in zijn hermeneutische benadering welwillend tegenover Augustinus staan. Want wie de grote woorden van de kerkvader relativeert, zou ook kunnen begrijpen dat er inderdaad een ongrijpbaar aspect zit aan een vriendschap.

Vriendschap als geschenk
Stel, aldus Van Tongeren, dat we vriendschap opvatten als een geschenk, dan zou je kunnen zeggen ‘dat de vriendschap er al is voordat wij iets doen of zelfs ondanks dat we iets doen’. De meeste van onze feitelijke vriendschappen beantwoorden immers helemaal niet aan het ideaal van de ‘eigenlijke’ of ‘ware’ vriendschap. ‘De ander beantwoordt niet altijd aan onze verwachtingen; onze eigen houding is niet steeds een en al welwillendheid naar de ander. Onze trouw heeft grenzen en beperkingen, onze liefde of welwillendheid is niet altijd zonder irritaties.’ Om terug te komen bij Aristoteles is dat misschien wel de kern van ‘wederkerige welwillendheid’: het goede van de vriendschap is groter dan dat ze door onze onvolmaaktheid wordt vernietigd.

Het is een mooie gedachte en na alle denk-omzwervingen komt Van Tongeren aan het einde van zijn boek toch ook nog met een simpel inzicht, eveneens geïnspireerd op het denken van Augustinus: ‘Vriendschap is misschien op de eerste plaats dat: weten dat je niet alleen bent. Geen volmaaktheid, geen virtuositeit, geen hoogverheven ideaal, geen totale eenheid, maar enkel dat: weten dat de ander er is, dat je niet alleen bent.’

Zo ingewikkeld als de zoektocht was, zo eenvoudig luidt uiteindelijk dit antwoord. Duidelijk is dat we nog lang niet zijn uitgepraat over dit onderwerp.

“Het is duidelijk dat er in de wereld waarin wij leven bij mensen een sterke behoefte bestaat iets tot stand te brengen. Sommigen van ons denken daarbij aan grote veranderingen, op schaal van wereldvrede. Anderen willen op zijn minst een huis bouwen of een boek schrijven, een uitvinding doen of een medaille winnen. Weer anderen lijken er tevreden mee te zijn iets zinnigs te doen voor een ander. Maar wij beoordelen onszelf vrijwel allemaal op onze bijdrage aan het leven. En bij het ouder worden voelen we ons gelukkiger naarmate we voor ons gevoel een grotere rol hebben gespeeld bij de vormgeving van de wereld en zijn geschiedenis. Met name als christenen voelen we ons geroepen om iets goeds te doen voor een ander: raad geven, troosten, zo nu en dan een duivel uitdrijven en misschien zelfs hier en daar de Blijde Boodschap brengen.

Het verlangen om nuttig te zijn kan in onze prestatiemaatschappij een teken zijn van mentale en geestelijke gezondheid, maar het ook leiden tot een verlammend gebrek aan zelfrespect. Meestal willen we niet alleen iets zinvols doen, maar maken we bovendien het resultaat van ons werk tot een criterium voor ons gevoel van eigenwaarde. En dan hebben we niet alleen succes, maar dan worden we ons succes. Wanneer je op een event een spreker ingeleid hoort worden, lijkt het een gewoonte alles op te sommen wat iemand na zijn schooltijd heeft gepresteerd. 

Als het resultaat van ons werk al te belangrijk wordt, gaan we geloven in het waandenkbeeld dat ons leven een groot scorebord is waarop we kunnen aflezen wat wij waard zijn. En voor we het in de gaten hebben, verkopen we onze ziel aan alle mogelijke cijfergegevens. In feite zijn we dan niet alleen in de wereld, maar ook van de wereld. Dan laten we de wereld bepalen wie of wat we zijn. Dan zijn we intelligent, omdat iemand ons een hoog cijfer geeft. Hulpvaardig, omdat iemand dank je wel zegt. Aardig, omdat iemand ons aardig vindt. Belangrijk, omdat iemand van mening is dat we onmisbaar zijn. Kortom, dan zijn we de moeite waard omdat we succes hebben. Hoe meer we onze verworvenheden – het resultaat van ons handelen – tot criterium laten worden voor ons gevoel van eigenwaarde, des te meer gaan we mentaal en geestelijk op onze tenen staan. Bijgevolg verkeren we voortdurend in de onzekerheid of we wel in staat zullen zijn om te voldoen aan alle verwachtingen die we door ons laatste succes hebben gewekt. In het leven van veel mensen is er sprake van een bijna demonische angstspiraal die ernstiger vormen aanneemt naarmate zij meer succes hebben. Die duistere kracht heeft veel grote kunstenaars tot zelfvernietiging gedreven. 

In onze op succes gerichte wereld wordt het leven steeds meer gedomineerd door superlatieven. We zijn er trots op dat we de hoogste toren hebben, of de snelste atleet, de grootste man, de langste brug of de beste student. Maar terwijl we uiterlijk alle nadruk leggen op succesvol handelen, worden velen van ons innerlijk gekweld door een diepgeworteld minderwaardigheidsgevoel. En voortdurend leven we met de angst dat iemand op een dag de illusie zal doorprikken en aan het licht zal brengen dat we niet zo slim, niet zo goed en niet zo beminnelijk zijn als we de wereld willen laten geloven. Zo nu en dan is er iemand die in een vertrouwelijke bui bekend: “Iedereen denkt dat ik zo vreselijk rustig ben en zelfverzekerd…. maar ze moesten eens weten hoe ik me werkelijk voel.” 

Dat knagende twijfelen aan zichzelf is een bron van depressiviteit in het leven van talloze mensen die worstelen om het hoofd boven water te houden in onze competitieve samenleving. Bovendien staat die verterende angst voor het blootleggen van onze zwakheden elke gemeenschapsvorming en creatieve uitwisseling in de weg. Wanneer we onze identiteit verkopen aan de keurmeesters van deze wereld, raken we onvermijdelijk onze rust kwijt, omdat we steeds meer behoefte hebben aan bevestiging en lof. Door een voortdurende afwijzing van onszelf neigen we zelfs tot depressiviteit. Ook lopen we het gevaar geïsoleerd te raken, want als wij niet kwetsbaar durven te zijn tegenover elkaar, krijgen liefde en vriendschap geen kans.”

Alleen zijn als medicijn

Een christelijk leven leiden betekent in de wereld leven zonder van de wereld te zijn. die innerlijke vrijheid ontplooit zich in het alleenzijn. jezus ging naar een eenzame plaats om te bidden, dat wil zeggen om in zichzelf het besef te laten groeien dat alle macht waarover Hij beschikte Hem gegeven was, dat ieder woordt dat Hij sprak van zijn Vader kwam en dat elke daad die Hij verrichtte niet het werk was van zijn handen maar van Hem die Hem gezonden had. Op die eenzame plek kreeg Jezus te vrijheid om te falen. Een leven zonder stille plek, een leven dat geen middelpunt van rust kent, kan gemakkelijk vervallen tot destructiviteit. Wanneer we onze zelfkennis en ons zelfrespect uitsluitend afleiden uit het resultaat van onze handelen, nemen we een hebberige en afwerende houding aan en gaan onze medemensen meer zien als vijanden die we op afstand moeten houden dan als vrienden met wie we het goede van het leven kunnen delen. 

In het alleenzijn wordt geleidelijk aan de illusie van onze bezitsdrang ontmaskerd en komen we tot de ontdekking dat we in de kern van ons wezen niet zijn wat we kunnen grijpen, maar wat ons gegeven is. In het alleenzijn is de stem te horen van Hem die ons heeft aangesproken nog voor wij een woord konden zeggen, die ons genezen heeft nog voor wij ook maar een hand konden uitsteken om te helpen, die ons heeft bevrijd lang voordat wij in staat waren anderen te bevrijden, en die ons heeft liefgehad lang voordat wij liefde konden geven. In de stilte van het alleenzijn komen we tot de ontdekking dat zijn belangrijker is dan hebben en dat wij meer waard zijn dan het resultaat van onze inspanningen. In het alleenzijn gaan we inzien dat ons leven geen bezit is dat we moeten verdedigen tegenover anderen, maar een geschenk dat we mogen delen. Daar leren we dat de helende woorden die we spreken niet uit onszelf voortkomen, maar ons gegeven zijn, dat de liefde waaraan wij uiting geven deel is van een grotere liefde, en dat het nieuwe leven dat in en door ons opbloeit geen bezit is om ons aan vast te klampen, maar een geschenk dat we dankbaar mogen aanvaarden. In de stilte van het alleenzijn worden we ons ervan bewust dat onze waarde niet gelijk is aan onze nuttigheid. In dat opzicht kunnen we veel leren van de oude boom in het tao-verhaal over de timmerman en zijn leerling:

Een timmerman en zijn leerling liepen door een groot bos. Toen ze bij een hoge, geweldige, knoestige, oude, prachtige eikenboom kwamen, vroeg de timmerman aan zijn leerling: ‘Weet je waarom deze boom zo hoog is, zo geweldig, zo knoestig, zo oud en zo prachtig?’ De leerling keek zijn meester aan en zei: ‘Nee…waarom?’ ‘Dat is’, zei de timmerman, ‘omdat hij niet nuttig is. Als hij nuttig was geweest, zou men hem al lang geleden hebben omgehakt en tafels en stoelen van hem hebben gemaakt, maar omdat hij niet nuttig is, kon hij zo groot en prachtig worden dat wij in zijn schaduw kunnen uitrusten.’ 

In de stilte van het alleenzijn kunnen we rustig oud worden zonder ons zorgen te maken over de vraag of we wel nuttig zijn en kunnen we zomaar, zonder bijbedoelingen, iets voor een ander betekenen. Hoe meer we ons losgemaakt hebben van onze afhankelijkheid van de wereld (waaruit die wereld ook mag bestaan: vader, moeder, kinderen, carriere, succes of inkomen), des te beter zijn we in staat met anderen een geloofsgemeenschap te vormen waarin we weinig te verdedigen en veel te delen hebben. Want als geloofsgemeenschap nemen we de wereld wel ernstig, maar nooit te ernstig. In een dergelijke gemeenschap kunnen we ons een beetje de mentaliteit eigen maken van paus Johannes XXIII, die om zichzelf kon lachen. Toen een zwaar gedecoreerde hoogwaardigheidsbekleder hem vroeg: ‘Heilige Vader, hoeveel mensen werken er in het Vaticaan?’ dacht hij even na en zei toen: ‘Ik denk: ongeveer de helft.’ Als geloofsgemeenschap werken we hard, maar we laten ons niet uit het veld slaan door het uitblijven van resultaat. Ook herinneren we er elkaar als leden van de geloofsgemeenschap voortdurend aan dat we een gemeenschap van zwakke mensen zijn, transparant voor Hem die ons aanspreekt in de stille plekken van ons bestaan en die zegt: ‘Wees niet bang, je mag er zijn.’

Sommige vriendschappen heb je al jaren, anderen komen en gaan. Wat maakt nou een goede vriendschap? Hoe herken je die? En hoe kom je af van een vriendschap die jou eigenlijk niets brengt? Vandaag gaan we dieper induiken op de kunst van een goede vriendschap en ik kan je alvast verklappen, dat dit niet altijd even makkelijk is.

Van origine zijn mensen kuddedieren. Zonder elkaar konden wij vroeger niet overleven. Doordat we veiligheid zochten in groepsverband, werden we sterker dan onze vijanden. Die doodsangsten zitten diep van binnen in veel van ons nog steeds verstopt. We willen maar al te graag bij een groep horen en de angst om buiten de groep te vallen kan soms nog steeds aanvoelen als een doodsangst.

Om die reden kiezen we al snel maatjes uit waar we een vriendschap mee aangaan. Vaak gebeurt dit al op de basisschool. We kiezen veelal mensen die een beetje op ons lijken en gaan daar een band mee aan. Als we die vriendschap aan zijn gegaan, dan gaat dat niet zonder verwachtingen. Bij een vriendschap horen allerlei voorwaarden, zoals dat je elkaar regelmatig ziet, vertrouwt, steunt, troost en helpt.

1. Je hoeft elkaar niet altijd te zien
Je kent wel van die vrienden die eisen dat je elkaar geregeld moet zien. Een echte vriendschap heeft dit niet nodig. Die weet dat liefde tijd en plaats overstijgt en die zal niet oordelen als de ander even wat meer ruimte nodig heeft of naar de andere kant van de wereld verhuist.

2. Er zijn zonder woorden
Een vriendschap waarin je samen de stilte kan omarmen is een vriendschap van het mooiste soort. Stilte kunnen omarmen, betekent dat je daadwerkelijk naar elkaar kan luisteren en niet de gesprekken opvult met jouw eigen verhalen. Samen lekker de natuur in gaan, een boek lezen of mediteren maakt je vriendschap dieper en rijker.

3. Je kan elkaar confronteren
Een vriendschap betekent niet alleen op de leuke momenten er zijn en elkaar bestoken met complimenten, maar juist ook de meer donkere kant van elkaar belichten.

4.Je gunt elkaar de wereld
Een goede vriendschap kent geen jaloezie. Zodra dit wel in de vriendschap voorkomt, betekent het dat het ego aan het stuur zit en ons ego komt vriendschappen vaak niet ten goede. Ons ego is het onware beeld van onszelf, onze identiteit. Niet ons ware zelf: liefde. Probeer jouw eigen ego te herkennen en voorbij het ego van de ander te kijken. Dit kan ook helpen als er een keer onenigheid is. Keer weer terug naar jouw liefdevolle kern en herken die liefdevolle kern in de ander. Zodra je dat liefdevolle licht erop schijnt, dat verdwijnt het duister.

Heb jij dit soort vrienden? Dan ben je een rijk mens. Heb je dat niet? Kijk eens of je deze verdieping in je huidige vriendschappen kan vinden door eens samen stil te zijn of een kritische vraag te stellen. Is de vriendschap er tegen bestand? En geeft het jou de energie die jij nodig hebt? Investeer dan vooral verder in de band die jullie hebben. Is het niet zo, dan kun je naar jezelf kijken en wat je verlangt of verwacht uit de vriendschap en of dat ook is wat je zelf geeft en op jouw beurt weer terugkrijgt.

Als een vriendschap alleen maar energie vraagt, dan is het misschien tijd om aan de vriendschap te werken (ook vriendschap is een werkwoord) of het zelfs te laten gaan. Dat is geen makkelijk proces en daar kunnen de meeste mensen best wat guidance in gebruiken. Mijn tip is om het open te gooien en vooral heel eerlijk te zijn. Blijf vanuit jezelf praten (niet ‘wat jij doet’, maar ‘wat dat met mij doet’), rustig en respectvol. Geef aan wat jij nodig hebt en vraag hoe jullie daar samen uit kunnen komen. Ook kun je duidelijk uitspreken wat jij nodig hebt. Dat geeft de ander namelijk de kans om de verlangens ook te beantwoorden. Het is niet makkelijk om dit soort gesprekken te voeren, maar je zal altijd zien dat het contact er beter van wordt en dat je vriendschappen om je heen hebt die jou laten groeien en stralen. Want dat verdien je.

Bronvermelding: https://www.liefleven.com/blogs/blog/hoe-herken-je-een-goede-vriendschap/