Als we terugkijken op het ontstaan van onze vriendschap zien we dat God vijf jongemannen die Jezus volgen samen heeft gebracht en gemaakt heeft tot een krachtige familie die elkaar nodig heeft.

Dan zien we hoe jongens verspreid over Walcheren, vanuit een klein boerendorpje, een vissersdorpje en de stad, elkaar vinden. 

Waar het begon met elkaar even zien op de zondag of een enkele keer door de week. Eindigde het op de vloer van een woonkamer, verspreid in slaapzakjes, samen lachend wakker worden, tijdens de periode van de ‘avondklok’. 

Dan zien we hoe het contact ging van ‘het gaat goed’ naar ‘ik wil graag wat aan je belijden’. 

Dat je moet vragen wanneer je je eigen kleren weer eens terugkrijgt, omdat de ander deze een keer nodig had. 

Of hoe een zaterdagavond eindigt om 2 uur s’nachts in een kanaal, omdat een Iraanse man diezelfde avond zijn zonden belijd, geloof legt in Jezus, en gehoor geeft aan de oproep om zich te laten dopen. Dat we samen wakker worden, met diezelfde man in ons midden die moet erkennen dat hij in 10 jaar niet zo goed heeft geslapen, omdat hij werd gekweld door angstige nachtmerries.

Maar ook hoe aan een enkele keer samen de straat op, strandwandelingen, avondmaaltijden, spontane gebedsavonden & samen sporten werd toegevoegd. 

Dat mensen die een avondwandeling doen moeten zien hoe jong ‘volwassen’ mannen elkaar eruit proberen te sprinten op het strand, gevolgd door een aantal acrobatische taferelen, of een korte worstelpartij. 

Dat we tot het besef komen, dat we eigenlijk niet zonder deze vriendschap kunnen, en het niet een luxe is maar noodzaak. En een enorm voorrecht. Dat we tot het besef komen dat we dit iedereen gunnen, en delen over hoe waardevol echte vriendschap is.

Piep… piep… Simon! Simon… piiiieeeep… je hebt beet! Het is midden in de nacht, we liggen op onze stretchers in een vistentje aan de waterkant als mijn beetverklikker afgaat. Je hebt beet Simon! Snel schiet ik mijn laarzen aan en storm ik de tent uit op weg naar mijn hengel, gevolgd door mijn zeer
goede vriend Peter. Ondanks dat ik niet op mijn hardloopschoenen ren, bereik ik een snelheid waar Usain Bolt jaloers op zou zijn. Maar dan… BAM! ‘AU!’ Waar ik op mijn laarzen van 0 naar 25 km per uur ging in een paar luttele seconden, sta ik nu in een klap stil. Op volle snelheid loop ik snoeihard
tegen een boom aan. Achter mij hoor ik Peter huilen van het lachen. ‘Wat doe jij nou?’ schatert hij uit. ‘Tja… er steekt zo ineens een boom over! Die stond er gisteren toch nog niet?’ is mijn met pijn verbeten nuchtere antwoord. In een wat rustiger tempo wandelen we verder richting de piepende hengel, ik toch nog iets beduusd met een pijnlijke schouder en Peter met zijn tranen nog op de wangen. Bij onze hengels aangekomen blijkt er een grote karper aan te zitten die ons vistripje tot een succes heeft gemaakt.

Als we de volgende morgen ontwaken zien we de zon opkomen boven het water, voorzichtige zonnestralen breken door de ochtendmist heen. ‘Wow’ zegt Peter, ‘wat ben ik dankbaar dat we dit als vrienden mogen beleven en zo opnieuw mogen genieten van onze vriendschap en Zijn schepping’. ‘Amen’ zeg ik, ‘wel jammer dat die boom vannacht in de weg liep’. Beide schieten we
opnieuw in de lach en slaan we elkaar op de schouder. ‘Inpakken en naar vrouwlief en kids!’ En zo werd er weer een prachtig avontuur en een blijvende herinnering aan onze vriendschap toegevoegd.

De waterkant is in onze vriendschap vaak de plek waar we elkaar ontmoeten. Al vanaf onze jeugdige jaren beleven we de mooiste avonturen als we samen op pad zijn. In de natuur hebben we vaak eindeloze gesprekken over de onderwerpen die ons bezig houden. Onze gezinnen, het werk, geloof, vriendschap, hobby’s enz. Regelmatig komen herinneringen, zoals bijvoorbeeld hierboven, ter sprake. En als kleine kinderen lachen we er elke keer weer luidkeels om. Wekelijks, bijna dagelijks hebben we contact. Een belletje een appje. We leven met elkaar mee, bidden voor elkaar. Peter is de goede vriend die me hielp bij het schrijven van mijn eerste boek ‘Vastberaden’. Elk hoofdstuk heeft hij meegelezen en eerlijk zijn mening met mij gedeeld. Het is die eerlijkheid over en weer, die onze vriendschap zo puur en waardevol maakt. 

Onze jarenlange vriendschap is intens kostbaar. We zijn er altijd voor elkaar, we zijn vrienden op de hoogte- en dieptepunten van het leven. Van bulderend van het lachen langs de waterkant tot op onze knieën biddend voor elkaar op het strand van Ameland. Van een gezamenlijke barbecue met onze gezinnen tot lange telefoongesprekken over moeilijke keuzes die we moeten maken. Vrienden door dik en dun, delen in verdriet en vreugde, broeders verbonden in de naam van onze Redder Jezus. Een vriendschap om te vieren! En dat doen we dan ook regelmatig… aan de waterkant! Een waardevolle vriendschap moet namelijk gevierd worden. Er bewust bij stil staan hoe kostbaar het is om samen op te trekken in het leven, om te delen en te ontvangen. Vier jij jouw vriendschappen? Hoe doe je dat? Of… hou zou je dat kunnen gaan doen? Een waardevolle vriendschap is het waard om gevierd te worden!

Simon Visser is 41 jaar, getrouwd met Janita en vader van Nina (12) en Jelle (10). Ze wonen in Kampen en in het dagelijkse leven is Simon spreker en inspirator bij Open Doors

Vier mannen komen eens in de zoveel tijd bij elkaar. Ze zien elkaar niet vaak, maar als elkaar zien is het een onvergetelijke avond. Ze delen ervaringen, wijsheid en vooral hun diepe inspiratie. Ze kiezen altijd een omgeving die bij de kwaliteit van deze ontmoeting past.

Wanneer ze samen zijn lijkt tijd niet te bestaan, ze zijn in volledige aandacht met elkaar. Ze luisteren zonder oordeel naar elkaar en ieders persoonlijke verhaal. Alles mag er zijn.

Dit is voor mij vriendschap, dierbare vriendschap die het beste in elkaar naar boven brengt. En waarin mensen op positieve wijze elkaar weet te stimuleren en te inspireren.

Aan het eind van de avond nemen de mannen afscheid van elkaar met een grote glimlach op het gezicht en een zeer warm hart. In het volledige vertrouwen dat de volgende ontmoeting weer zo zal zijn.

Dit verhaal is mede tot stand gekomen door Frank, Pieter en Pieter. Ze zijn me allen zeer dierbaar en ik ben bovenal dankbaar voor de ontmoeting die we eens in de zoveel tijd delen.

Erik Smithuis. Ondernemer & oprichter van ICM Opleidingen & Trainingen. Getrouwd en vader van 2 sportieve zonen. Wordt geraakt door mensen, inspiratie, van betekenis zijn voor anderen en leven vanuit het hart. 

Je hebt vrienden én je hebt vrienden. Je hebt vrienden waarmee je gezellig een avondje kunt stappen, een voetbalwedstrijd kunt kijken, een potje Fifa kan spelen en flauwe mannengrappen kunt maken. En je hebt vrienden waarmee je al het voorgaande kunt delen én ook echt mee kunt verbinden. Vrienden die jou waarderen om wie je bent, je supporten in al je dromen en gekkigheden en je nooit zullen veroordelen om wie je bent. Die laatste zijn voor mij de vrienden die blijven, no matter what!

Wellicht herken je het. De vrienden van je middelbare school, werk of sportvereniging waarmee je veel hebt kunnen lachen en mooie herinneringen hebt kunnen maken. Herinneringen voor het leven! En ondanks de hechte band die je had, zijn het nu niet meer dan bekenden. Wat maakt een vriendschap dan wel blijvend? Voor mij is dat authenticiteit. Voor mij is een vriendschap meer dan “Het komt wel goed!”. Vriendschap zit hem in wederzijds respect en veiligheid. Veiligheid om persoonlijke issues te delen zonder veroordeling en onvoorwaardelijke support in al je dromen. Maar vriendschap is ook eerlijk zijn tegen elkaar, durven zeggen waar het op staat. Sturing geven als dat nodig is of als daar om wordt gevraagd. Vriendschap is voor mij echtheid, authentiek durven en mogen zijn.

Alleen echt authentiek zijn is eng, althans voor mij. Want authentiek zijn is in mijn ogen het leven van je passie, anders durven zijn als je dat zo voelt en andere paden bewandelen als dat nodig is. Als ik naar mijn authentieke zelf luister kan ik mij anders voelen dan ‘de rest’. Ik voel en ervaar dingen anders zoals mijn vrienden dat doen. En ik hoor de stemmetjes in mijn hoofd die zeggen “Dat kun jij niet” of “Waarom zou je dat doen, het is toch al goed genoeg”. Die stemmetjes maken mij onzeker. En onderdrukken mijn authentieke zelf. Op die momenten ben ik trots op de vriendschappen die overvloeien in authenticiteit. Want dat zijn de mensen die mij supporten, waar ik ook eerlijk tegen durf en mag zijn en waar kwetsbaarheid eerder wordt toegejuicht dan vermeden. Dat is voor mij vriendschap.

Als ik authentiek durf te zijn sta ik in mijn kracht en voel ik mij vervreemd tegelijk. Behalve bij authentieke vriendschappen, want daar voel ik mij gedragen.

Rauric Schelvis, 31 jaar, getrouwd met Caroline en vader van Hygge Joe. Verder een sterke liefde voor natuur en outdooractiviteiten, zoals: hiken, wildkamperen, koudwaterzwemmen, wandelen en hardlopen. En dat alles het liefst samen met vrienden of familie!

Een aantal weken geleden maakte ik een wandeling met een goede vriend. Hij was net met pensioen gegaan en keek terug op een mooie loopbaan als hoofd van een grote maatschappelijke organisatie. Een aantal droomprojecten waren gerealiseerd, de organisatie was krachtiger geworden en hij had er vooral veel plezier in gehad. Gefascineerd door deze successen vroeg ik hem hoe hij dit allemaal heeft kunnen bereiken. Nadat hij even nadacht, deelde hij zijn geheim: “vriendschap, dat is alles”. 

Ik stond versteld. Ik verwachte een slimme strategie, een vorm van bedrijfsvoering of politieke handigheid. Maar vriendschap? Totdat hij vertelde hoe het voor hem werkte. Want het betekende niet dat hij met iedereen dezelfde diepe vriendschap had. En ook niet dat hij aan vriendjespolitiek deed om dingen voor elkaar te krijgen. Nee, het betekende dat hij royaal was in het aanbieden van zijn vriendschap. Door tijd te nemen voor de mensen die hij op zijn levensweg tegenkwam, door zoveel mogelijk samen op te trekken, en door op zoek te gaan naar vrienden om samen mooie dingen te realiseren. Niet alleen was het op die manier veel leuker geworden, hij was vooral veel verder gekomen dan hij ooit had gedacht. 

Ik besloot de proef op de som te nemen. Want mijn taakgerichtheid voelde misschien wel enorm efficiënt, maar hoeveel krijg ik nu echt zelf voor elkaar? Bovendien trek ik in mijn werk als predikant in Amsterdam al voortdurend met mensen op, dus waarom niet iets meer vriendschap? Dus tijd nemen voor een koffie, samen sporten, een biertje na een vergadering, of gewoon samen eten. Heel eerlijk, het was even wennen. Maar tegelijk zo leuk. Ik begon er plezier in te krijgen. In mijn werk, in mensen en in vriendschap. Ik ontdekte een nieuwe wereld. 

En wat misschien nog het meest verbaasde, samen dingen doen maakt het werk makkelijker, sneller en leuker. Hoeveel taken efficiëntie ook voor elkaar kan krijgen, vriendschap brengt je zoveel verder en meer. Natuurlijk moet er soms ook gewoon gewerkt worden, en hoef je met sommige vrienden helemaal niets voor elkaar te krijgen, behalve lol maken. Maar hoe mooi is het, als je steeds meer vrienden hebt om samen mee op te trekken. Als je leven getekend wordt door vriendschap en jij een goede vriend kunt zijn! Ik wil nooit meer terug! 

René Visser is missionair predikant in Amsterdam-Watergraafsmeer en is mede-initiatiefnemer van we•Worship Amsterdam. Een beweging van aanbidding in de Protestantse Kerk Amsterdam.